Καλύτερα δε γίνεται...
Κάποτε, στα χρόνια της αθωότητας, τότε που οι άνθρωποι πίστευαν ότι με τις προσπάθειές μας «κάτι θα γίνει και στην Ελλάδα», ο Αύγουστος ήταν καλός μήνας. Κουρασμένοι από τη σκληρή δουλειά των 11,5 μηνών, φεύγαμε από τις πόλεις και πηγαίναμε... διακοπές! Αληθινές. Με φουσκωτά και φωτογραφικές μηχανές που μόνοι μας είχαμε φτιάξει το αδιάβροχο κάλυμμα, γιατί στη δεκαετία του ’60 ούτε λόγος για υποβρύχιες. Όσοι ζήσαμε την εποχή είμαστε τυχεροί, σχεδόν ευλογημένοι, γιατί ποτέ στο μέλλον δε θα έχεις την ευκαιρία να πέσεις στη θάλασσα στη Σκόπελο, στη Σκύρο ή στην Αλόννησο και στο βυθό να δεις τρεις, τέσσερις 15κιλους ροφούς να λιάζονται στην άμμο ή σαργούς του κιλού να λαμπυρίζουν στις θαλασσοσπηλιές. Ούτε θα δεις το βυθό να ανοίγεται γύρω σου σαν αρχαίο θέατρο, με τη θάλασσα διάφανη και καθαρή να σου επιτρέπει να βλέπεις ακόμα και τους... ιππόκαμπους να κολυμπούν. Δεν ήταν μόνο οι αισθήσεις, αλλά και το μυαλό καθαρό. Τα παιδιά είχαν όνειρα. Ο ένας να γίνει καθηγητής, ο άλλος μηχανικός, αρχιτέκτονας, καπετάνιος του Εμπορικού Ναυτικού, πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας. Ακόμα και πολιτικοί ήθελαν να γίνουν, και ένας, δυο τα κατάφεραν. Όταν φτάναμε στο νησί αισθανόμασταν «καθαροί», γιατί είχαμε κάνει «το χρέος μας στην κοινωνία», και οι διακοπές ήταν η ανταμοιβή. Θα συναντούσαμε φίλους, θα ψαρεύαμε, θα ανάβαμε φωτιές στην άμμο, θα ερωτευόμασταν, θα κάναμε πολιτικές και... φιλοσοφικές συζητήσεις. Τα βράδια θα μαζευόμασταν στο ταβερνάκι κάποιας κυράς και θα κοιτάγαμε τ’ άστρα ρωτώντας ο ένας τον άλλον από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Οι προχωρημένοι έλεγαν ότι τα άστρα δεν υπάρχουν, ούτε το Σύμπαν, αλλά είναι ένα Λογισμικό, ένα PlayStation που κάποιοι έχουν «γράψει» με καλή διάθεση και χιούμορ! Οι θεωρίες μου προκαλούσαν τους πιστούς, τους μαρξιστές και τους μαοϊκούς, αλλά οι συζητήσεις είχαν ενδιαφέρον, και ακόμη τις θυμάμαι με νοσταλγία. Με το πέρασμα των χρόνων και με τα πειράματα στο CERN βλέπω πως μάλλον είχα δίκιο, και πως το Σύμπαν δεν είναι παρά ένα σημείο μέσα στο οποίο όλα συμβαίνουν. Δε μένει, λοιπόν, παρά οι επιστήμονες να «δουν» το μποζόνιο Higgs, ή «σωματίδιο του Θεού», και θα δείτε πόσο δίκιο είχε ο ερασιτέχνης... φιλόσοφος.Να, όμως, που οι δεκαετίες πέρασαν, και τίποτα απ’ όσα παλέψαμε και ονειρευτήκαμε δε βγήκε αληθινό. Λόγω των παραλείψεων και των αποφάσεων των ερασιτεχνών, εντεταλμένων ή απλώς ηλίθιων τύπων που «κυβέρνησαν», η Ελλάδα έφτασε στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα. Δεμένη χειροπόδαρα, υπερχρεωμένη, εθνικά εξευτελισμένη, να παρακαλάει να πάρει δάνεια για να ξεπληρώσει άλλα δάνεια. Όταν τα παίρνει, ο πρόεδρος της ΝΔ μιλάει για «επανίδρυση του κράτους», ο πρόεδρος της ΜΚΟ «ΠΑ.ΣΟ.Κ.», το cyborg του LSE, η κ. Λούκα και οι κ.κ. Σαμαράς, Καρατζαφέρης και ο καταστροφέας ελπίδων Καραμανλής ο Μικρός δηλώνουν «ικανοποιημένοι» με την επιτυχία. Αυτό που οι κάθε λογής και χρώματος μάγοι δε λένε στον -πρώην- ελληνικό λαό είναι ότι με το φαύλο τρόπο που κυβέρνησαν από τη «μεταπολίτευση» και μετά έκαναν την Ελλάδα να χρωστάει πάνω από 1 τρισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι, για να μπορεί να πληρώνει τα δάνεια και να μένει κάτι στο ταμείο, πρέπει να έχει ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 4,5%, και όχι μείον 1,5%, όπως τώρα!
Με αυτές τις σκέψεις αποφάσισα να μείνω σπίτι και να «κλάψω τη μοίρα μου». Και εκεί που έκλαιγα, τι λέτε ότι έγινε; Ο κ. Σάλλας πρότεινε να ψωνίσει (με 700 εκατ. ευρώ) την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο! Αμέσως η καρδιά μου πήγε στη θέση της, η γκρίνια έφυγε και η αισιοδοξία ήλθε στη ζωή μου. Αυτό το βήμα «ανάπτυξης» με καθήλωσε. Τι λες, μεγάλε, είπα φωναχτά. Θα ψωνίσει ένας -επιτυχημένος- τραπεζίτης δύο τράπεζες και θα σωθεί η χώρα; Ναι, είπαν με μία φωνή ο Κώνστας, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και ο Μηχανισμός στο δελτίο ειδήσεων του Alter. Με ένα τέτοιο «μικρό βήμα για την ανθρωπότητα, αλλά μεγάλο για την Ελλάδα» κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί, κι εγώ ο μίζερος, ο γκρινιάρης μπορώ -και πρέπει- να γυρίσω στην παλιά μου τέχνη της παρουσίασης των νέων μοντέλων της Hyundai και της Audi. Τώρα αυτό που γράφω είναι εναντίον των προσωπικών μου συμφερόντων, αλλά δεν αντέχω να βλέπω τον «εθνικά υπερήφανο και ανεξάρτητο ελληνικό λαό» να δανείζεται με 7% και 8% για να ψωνίσει Skoda, Opel, Fiat και Toyota, ενισχύοντας έτσι τις οικονομίες των χωρών που τον... δανείζουν.
Τυχαίο; Δε νομίζω!
Νά ’μαι, λοιπόν, στο 2010, με τη ζωή μου κατεστραμμένη από μια δράκα αλητών, να κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού (που ακόμη έχω, γιατί δεν αποκλείεται να το πάρουν και αυτό) και να γράφω το «Εν Λευκώ» του Αυγούστου. Όσοι -ακόμη- με υπομένετε ξέρετε την πορεία και την κατάληξη. Δεν είναι μόνο ότι οι Τεχνικές Εκδόσεις πουλήθηκαν σε άλλη εκδοτική εταιρεία (αυτό είναι λεπτομέρεια), αλλά και ότι το έργο και η προσφορά των 40 αυτών ετών είναι... άγνωστα στο «ευρύ κοινό». Θα πείτε (αγγλιστί)... so fucking what, και θα έχετε δίκιο μέχρι ένα σημείο, αλλά από αυτό μέχρι να μην ξέρει τ’ όνομά σου ο Υπουργός Μεταφορών, Δικτύων, Matrix, Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας, Ευτυχίας, Τάξης & Αιώνιας Ανάπαυσης πάει πολύ. Δεν αντέχεται, ρε παιδάκι μου. Να φανταστείτε ότι μια μέρα συνάντησα στο Κολωνάκι τον Κουλούρη και δε με χαιρέτησε. Λέγω, λοιπόν, και ερώ (όπως λέει ο Ρουμελιώτης στο «Ράδιο Ε»)... Είναι ζωή αυτή; Έτσι θα τελειώσει η καριέρα μου; Γράφοντας πόσο καλή είναι η Alfa Romeo Giulietta ντίζελ (που, παρεμπιπτόντως, είναι και γαμώ τ’ αυτοκίνητα, αλλά, όπως γνωρίζετε, η χρήση των ντίζελ απαγορεύεται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πράγμα που σημαίνει πως, αν την αγοράσω στην Πάτρα, δεν μπορώ να πάω στις δύο πόλεις, που με τη σειρά του σημαίνει πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το, ή από την Πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα);
Επειδή, λοιπόν, κάποιοι έλεγαν (και ακόμη λένε) ότι «γκρινιάζω» και «εκφράζω μια απαισιοδοξία», προκαλώ να παρουσιάσουν τα επιχειρήματά τους - ή, έστω, να βουτήξουν την πένα στο μυαλό πριν γράψουν αισιόδοξα σενάρια. Για την «Αλλαγή», τις «Ακόμα Καλύτερες Μέρες», την «Επανίδρυση του Κράτους», τη «Νέα Διακυβέρνηση» και, τελευταία, κάτι που με τρελαίνει, το opengov. Τίποτα, συμπεριλαμβανομένου του «Ή Αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε», δε λειτούργησε, γιατί όλοι τους αγνόησαν, έκαναν πως δε βλέπουν ή εκμεταλλεύτηκαν έναν παράγοντα: το πουλημένο, διαλυμένο, ξεκάρφωτο, αγράμματο, τεχνοφοβικό και τεμπέλικο «κράτος» που οι ίδιοι δημιούργησαν. Πώς μπορεί ο Γεώργιος ο Β΄ Παπανδρέου ο Γ΄ να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις που έδωσε στο ΔΝΤ με το λαδωμένο, άσχετο και κοπανατζή «κρατικό μηχανισμό» που έφτιαξαν ο μακαρίτης ο μπαμπάς του, ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης και αποτελείωσε η καρικατούρα της Ραφήνας, που, όταν βάφτισε τα παιδιά του, έντυσε το ένα ροζ και το άλλο γαλάζιο; Όσο και να το τραβήξεις δεν κολλάει. Όποιος κάνει τέτοια πράγματα ή κάνει... κανό την ώρα που η χώρα του (;) και ο λαός οδηγούνται στη λαιμητόμο δεν είναι κατάλληλος για ηγέτης. Πρόεδρος ΜΚΟ ίσως, αλλά όχι Ηγέτης, Αρχηγός, Παράδειγμα, εκτός αν παράδειγμα είναι το PlayStation, οι απλωτές, το κανό ή η πτήση με... ανεμόπτερα και ελικόπτερα - για να περιλάβω και την αφεντιά μου. Μετά την αυτοκριτική θέλω (ως οπαδός της Πολιτιστικής Επανάστασης) να δηλώσω ότι ποτέ στα 50 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής και στα 40 της εκδοτικής δεν ήμουν πιο αισιόδοξος. Τα πάντα μας πάνε «δεξιά», από την περικοπή των συντάξεων μέχρι το διπλασιασμό του ποσοστού των απολύσεων και από την αύξηση της τιμής της βενζίνης μέχρι τον τριπλασιασμό των διοδίων. Αν σε αυτά τα αμιγώς δεξιο-σοσιαλιστικά μέτρα προσθέσω τη Moody’s, η οποία το μήνα που πέρασε χαρακτήρισε τα ελληνικά ομόλογα σκουπίδια (junk), αφαιρώντας έτσι δισεκατομμύρια ευρώ από τη ρευστότητα των (φαύλων) ελληνικών τραπεζών, η αισιοδοξία τρέχει απ’ τα μπατζάκια μου, αποδεικνύοντας πόσο λάθος έκανα όταν έγραφα ότι με τον τρόπο που κυβερνιέται η Ελληνίτσα οδηγείται στην καταστροφή. Κάποιοι ίσως δε με πιστεύουν και αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να είναι κάποιος αισιόδοξος.
Μικρόκοσμος
Είναι, αν ζει στο μικρόκοσμο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που περικλείεται από τις οδούς Ακαδημίας, Βασιλίσσης Σοφίας, Πλουτάρχου και περιφερειακής Λυκαβηττού, ή αν το όνομά του είναι Καραμανλής, Γ.Α.Π., Σαμαράς, Κώνστας, Μακρή κτλ. Στην αποκομμένη από τον πραγματικό κόσμο περιοχή βρίσκονται μερικά από τα σημαντικότερα κέντρα αποφάσεων: η Λυκόβρυση, το Da Capo, το Central (για τη χρυσή νεολαία), η Βιβλιοθήκη, το Αμπρεβουάρ, το Πρυτανείο και το JK, το οποίο ήταν στέκι των χρυσοπληρωμένων δημοσιογράφων και αποτυχημένων εκδοτών που «πρόσκεινται» στη Ν.Δ. και έχουν το ίδιο όνομα με την κ. Σμύρνη Συνωστισμένου. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το μεγαλύτερο απ’ όλα τα κέντρα: η Βουλή. Πρόεδρός της είναι ο κ. Πετσάλνικος, ένας πολιτικός γίγαντας που η προσωπικότητά του καλύπτει ακόμα και εκείνη του Ελευθέριου Βενιζέλου. Σε αυτόν το χώρο και στο γειτονικό Μέγαρο Μαξίμου ελήφθησαν, από τη μεταπολίτευση και μετά, οι αποφάσεις που οδήγησαν στην ευφορία των ημερών. Η χρεοκοπία της Ολυμπιακής, η κατάρρευση των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά, τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, της Βόνταφον, της Ζίμενς, του Βατοπεδίου, το κλείσιμο των αεροδρομίων Μαραθώνα και Ελληνικού, η -προβλεπόμενη- πώληση των «βασιλικών» κτημάτων Τατοΐου και του αεροδρομίου Δεκελείας. Όπως είναι γνωστό, και οι «αρμόδιοι» κάνουν ότι δεν ακούνε, εργολάβοι και άλλα φρούτα της ελληνικής χλωρίδας θέλουν να μετατρέψουν το Τατόι σε «υπερτοπικό πόλο αναψυχής», «ήπιας οικιστικής ανάπτυξης» και... νεκροταφείο, οι αθεόφοβοι! Είναι αυτά, συν η πρόταση για την εξαγορά των τραπεζών (θα ακολουθήσουν κι άλλες, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αυξηθεί ο αριθμός των Ferrari στα πάρκινγκ των μεγαλομετόχων), που, αφού πρώτα συζητήθηκαν στον Πόρο και στην Πάρο, αποφασίστηκαν (ή πρόκειται να) στη Βουλή και με κάνουν να νιώθω αισιοδοξία. Βέβαια, δε συμβαίνει το ίδιο με πολλούς από τους αναγνώστες, που θεωρούν ότι, παρά τον αγώνα του Γιώργου όταν «ξάπλωνε σε αεροδιαδρόμους για να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ» (το είπε στη σύναξη της Σύμης στον Πόρο), τα πράγματα θα πάνε προς το χειρότερο. Εγώ, πάντως, είμαι αισιόδοξος. Η αισιοδοξία με κάνει ευτυχισμένο, ώστε, αν κάνω δεύτερο γάμο, θα δεξιωθώ τους φίλους μου στο George V ή στο θωρηκτό Αβέρωφ, όπως κάνουν όλοι οι επιτυχημένοι Έλληνες. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια και βρέθηκα στον πραγματικό κόσμο. Η ατμόσφαιρα βρομούσε διοξείδιο, θειάφι, πτωμαΐνη. Ο τόπος ήταν γεμάτος ζόμπι. Περπατούσαν, μιλούσαν και παρίσταναν ότι εργάζονται. Το σκηνικό θύμιζε την ταινία «The Night of the Living Dead». Στην προσπάθειά τους να ξεγελάσουν τη φύση τους, τα ζόμπι φορούσαν Armani, Prada, Gucci, Mouchi, Shouchi, Tom Ford ή μόνο την κιλότα τους. Η εικόνα έφερε αναγούλα, γι’ αυτό έγειρα στην πολυθρόνα και έκλεισα τα βλέφαρα. Η ζωή στα Μεσόγεια είναι καλύτερη από τη ζωή στο bidet.
Το Αεροδρόμιο Ελληνικού, η απόφαση του ΣτΕ και η άκρα του τάφου σιωπή
Η υπομονή και η ευγένεια έχουν όρια. Τα οποία για μένα ξεπεράστηκαν όταν είδα πως οι εφημερίδες και τα κανάλια αντιμετώπισαν την απόφαση του ΣτΕ να καταργήσει την απόφαση του χρυσού παιδιού της Ν.Δ. πρώην υπουργού Μεταφορών, Κ. Χατζηδάκη, να υπογράψει διάταγμα για το κλείσιμο (διάβαζε ξεπούλημα) των 5.500 στρεμμάτων του Αεροδρομίου Ελληνικού. Μάταια προσπάθησα να μάθω τα ονόματα των πολιτών που προσέφυγαν στο ΣτΕ. Η μία έγραφε «μέλη αερολέσχης», η άλλη «ερασιτέχνες πιλότοι», ένα κανάλι παρουσίασε την είδηση ανάποδα (η απόφαση του ΣτΕ ήταν «έγκλημα» κατά του περιβάλλοντος!) και μόνο μία συνάδελφος στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» έκανε τον κόπο (και την ευχαριστώ) να αναφέρει το υπ’ αριθμόν 1 επιχείρημά μας. Ότι ο μόνος τρόπος το Ελληνικό να μείνει πνεύμονας πρασίνου είναι με το να παραμείνει αεροδρόμιο! Όλα τα άλλα (μητροπολιτικά πάρκα, χώροι ήπιας οικιστικής ανάπτυξης, παραχωρήσεις στην «τοπική αυτοδιοίκηση» κτλ.) είναι εκ του πονηρού. Γίνονται μόνο για να τα «κονομήσει» ένα πλήθος που αποτελείται από «αγανακτισμένους ιδιοκτήτες» των όμορων περιοχών που θέλουν να «εκμεταλλευτούν τις περιουσίες τους» ανεγείροντας γκροτέσκες πολυκατοικίες, από μεγαλοεργολάβους, από άρχοντες της «τοπικής αυτοδιοίκησης» και από διακεκριμένους εκπροσώπους του οικολογικά ευαίσθητου «καθηγητηριού» που έχουν βάλει στόχο να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι το κλείσιμο του αεροδρομίου είναι καλό για την υγεία και την οικονομία των κατοίκων της πόλης των 4 (;) εκατομμυρίων. Επειδή αυτός ο εσμός μοναδικό στόχο έχει το κέρδος, στις 15 Απριλίου του 2008 δύο πολίτες, ο δημοσιογράφος Κώστας Καββαθάς και ο χειριστής Πέτρος Σακελλαρίου, προσφύγαμε στο Ανώτατο Δικαστήριο με το δικηγόρο Αθηνών Θόδωρο Θεοχάρη ζητώντας να «ακυρωθεί, εξαφανιστεί και καταργηθεί αναδρομικώς έναντι πάντων η με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/ΑΛ/6385/1558 (ΦΕΚ 266/20.2.2007 τεύχος β΄) απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών περί κατάργησης του Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών και κάθε άλλη συναφής συνδεόμενη απόφαση ή πράξη». Το ΣτΕ ανέτρεψε την απόφαση, αλλά, όπως είπα πιο πάνω, η είδηση πέρασε στα ψιλά, λες και κάποιος έδωσε εντολή να θαφτεί. Στις χώρες που δεν κυβερνούν εργολάβοι και νταβάδες οι μεγαλύτεροι χώροι πρασίνου έχουν σαν φύλακες αγγέλους μικρά αεροδρόμια που χρησιμοποιούνται από τη Γενική Αεροπορία, τα ελικόπτερα και τα ανεμόπτερα. Ο κόσμος είναι γεμάτος από εθνικά ή και ιδιωτικά πάρκα που έχουν αεροδρόμια (Σίλβερστοουν, Γκούτγουντ, Έλστρι και άλλα... 20 στην Αγγλία, «Έντμοντον» και πίστα «Ζιλ Βιλνέβ» στον Καναδά κτλ.) που χρησιμοποιούνται από σχολές χειριστών της Γενικής Αεροπορίας, ενώ σε κάποια γίνονται και αγώνες. Στην αίτηση που κάναμε πουθενά δε λέμε ότι το αεροδρόμιο θα χρησιμοποιηθεί ως πίστα αγώνων, και αυτό για έναν απλό λόγο: η χώρα δυναστεύεται από τεχνοφοβικούς τύπους, ανθρώπους που δεν είναι ικανοί να καρφώσουν μια πρόκα στον τοίχο, πολύ περισσότερο να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν ένα αγωνιστικό μονοθέσιο ή δίκυκλο. Οι λίγοι φωτισμένοι πιτσιρικάδες που φτιάχνουν κάτι (Πανεπιστήμιο Ηρακλείου, Πολυτεχνείο Πάτρας κτλ.) πνίγονται στο βούρκο των συμφερόντων που «αγωνίζονται» να τσιμεντάρουν το Ελληνικό και να κάνουν το αεροδρόμιο Τατοΐου... νεκροταφείο! Το επιχείρημα ότι ο θόρυβος θα κάνει «αφόρητη» τη ζωή των περιοίκων είναι γελοίο και υστερόβουλο, γιατί ιδιοκτήτες και εργολάβοι «αγωνίζονται» για την άρση των άρθρων 11 και 12 του Αεροπορικού Κώδικα (Ν. 1815/88- ΦΕΚ Α/250 και την απόφαση ΥΠΑ/Δ/359664/6190/3-8-2000, ΦΕΚ Β/1133), που περιορίζουν τα ύψη των οικοδομών στις όμορες περιοχές. Οι χρήσεις που ανέφερα προφυλάσσουν το χώρο από τα αρπακτικά και συμβάλλουν στη δημιουργία του ωραιότερου μητροπολιτικού πάρκου στην Ελλάδα, το οποίο, σε αντίθεση με άλλα, θα έχει έσοδα, θα εξασφαλίσει εργασία σε εκατοντάδες ανθρώπους και θα βοηθήσει να αναπτυχθούν η Γενική και η Πολιτική Αεροπορία. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν δημοτικοί «άρχοντες», «οικολόγοι», «αγανακτισμένοι πολίτες», μεσίτες, μεσάζοντες, εργολάβοι και καθηγητάδες που θα ήθελαν να μας κατασπαράξουν επειδή η προσφυγή τούς χάλασε τη σούπα. Σε όλους συστήνω να προσέχουν, γιατί, έτσι που φωνάζουν, φαίνεται το κομπινεζόν τους. Ωστόσο, ξέρετε ποιο θα είναι το καλύτερο; Να βγει η... Μπιρμπίλη και να ανακοινώσει ότι το Ελληνικό παραμένει αεροδρόμιο, χωρίς ούτε αυτή να αναφέρει τα ονόματά μας. Περιμένω, λοιπόν, να το δω και αυτό για να γράψω το πιο χεστήριο «Εν Λευκώ» στα 40 χρόνια, τα οποία κλείνουμε τον Οκτώβριο, και λέμε να κάνουμε και μια γιορτή στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων. Όχι, δε θα καλέσουμε μέλη της «υψηλής» αθηναϊκής κοινωνίας, έκπτωτους πρίγκιπες και βασιλείς, βίζιτες και πορνοστάρ, αλλά μόνο όσους εμείς εκτιμούμε δηλαδή... εσάς!
To recap or not to recap?
Καιρός είναι να σας πω πώς πήγαν τα πράγματα μετά τη συντριπτική μου νίκη στις εκλογές της «1ης Οχτώβρη», και με δεδομένη την επιτυχία που παρουσιάζει το Πρόγραμμα Σταθερότητας μετά την ένταξη της Τζουτζίας στο ΔΝΤ και στο Μηχανισμό (των Αντικυθήρων). Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή για ένα recap του κυβερνητικού έργου. Όπως γνωρίζετε, η παρούσα κυβέρνηση (η 123η από ιδρύσεως του Κινήματος) δεν έχει σχέση με τις προηγούμενες 122. Δημιουργήθηκε «out of the blue» και όλα τα μέλη (με εξαίρεση τους Πάγκαλο και Βενιζέλο) προέρχονται από παρθενογένεση. Αυτό σημαίνει ότι κανείς από τους σημερινούς υπουργούς δε διετέλεσε μέλος των κυβερνήσεων του αείμνηστου Α. Παπανδρέου και του Κώστα -Ακόμα Καλύτερες Μέρες- Σημίτη. Αυτό εξηγεί πώς κανείς δεν ήξερε, δεν είχε πληροφορηθεί, καταλάβει, ψυλλιαστεί, μυριστεί:
α. το ύψος του Δημοσίου Χρέους,
β. το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν παρήγαγε τίποτα και ζούσε με δανεικά.
Το φαινόμενο συναντάται συχνά, απόδειξη η δήλωση της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία, αν και μέλος 96 κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, είπε: «...Προσωπικά έχω το θάρρος να αναγνωρίσω τα λάθη μου. Ήταν λάθος μου που δεν είπα πολλά πράγματα με το όνομά τους. Ήταν λάθος μου που δε μίλησα εγκαίρως για όσα θεωρούσα στραβά. Αναλαμβάνω, λοιπόν, στο ακέραιο την ευθύνη που μου αναλογεί».
Το ίδιο επιχειρώ να κάνω με το σημερινό recap. Λέω ότι, αν και ήμουν μέλος 122 προηγούμενων κυβερνήσεων, έχω το θάρρος να αναγνωρίσω το λάθος μου που δεν είπα τα πράγματα με τ’ όνομά τους και δε μίλησα εγκαίρως για όσα θεωρούσα στραβά. Έχοντας κάνει την εξομολόγησή μου και λάβει άφεση αμαρτιών από τους Επισκόπους της Καθολικής Εκκλησίας Στρος Καν, Γιούνκερ, ¶κερμαν, Τρισέ και -μην ξεχάσω- τη Lady Aston, εναποθέτω τις ελπίδες για την έξοδο από την κρίση στο ελληνόφωνο κομμάτι του Ελληνικού Λαού όπως αυτό εκφράζεται από το νέο Πρόεδρο της ΔΕΘ, τον von Dimitraki Droutsa, και τον κ. Τρεμόπουλο.
Επειδή ορισμένοι αμφιβάλλετε για τις προθέσεις μου, να σας υπενθυμίσω πως με δήλωσή μου την περασμένη Δευτέρα στη Σύνοδο της Σύμης (που έγινε στον Πόρο, αλλά θα μπορούσε να είχε γίνει και στην Ύδρα, μιας και τοποθεσίες, όπως και πολιτικές, δεν έχουν σημασία στη NewSpeak) μιλώντας στην Επιτροπή Στίγκλιτς δημιούργησα μια αναστάτωση όταν διαφώνησα ανοιχτά με τον εαυτό μου, βλέποντας ως αναγκαία μια άλλη πολιτική από αυτήν που εφαρμόζω. Αυτή η άλλη πολιτική λέει ότι «... τα αίτια της παγκόσμιας κρίσης δεν είναι τα συστήματα πρόνοιας, αλλά η αδιαφάνεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου, η ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο και η συγκέντρωση εξουσίας και πλούτου στα χέρια λίγων σε πλανητικό επίπεδο...». Για να μη σας ζαλίζω με βαθυστόχαστες κοινοτοπίες, θα κάνω recap στο recap, για να τονίσω ότι: «... η έξοδος από την κρίση απαιτεί σοβαρή και δίκαιη αναδιανομή εισοδήματος σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, διαφάνεια στη διαχείριση των χρημάτων, ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και ελέγχων στα συστήματα όπως στα χρηματοπιστωτικά...».
Αφού τελείωσα την εξομολόγηση και έλαβα την Αγία Μετάληψη, έφυγα για το Ελληνικό για να κάνω κανό-καγιάκ και να πετάξω ανεμόπτερο. Εκεί τα βρήκα σκούρα, γιατί, μετά την απόφαση του ΣτΕ, το Ελληνικό είναι και δεν είναι αεροδρόμιο, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει σε μια χώρα που πρωθυπουργοί είναι και δεν είναι Πρόεδροι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων._ Κ. Κ.
Αντιλογισμοί...
• Για ακόμα μία φορά οι «αγανακτισμένοι» κάτοικοι της περιοχής Θρακομακεδόνων έχουν ξεκινήσει την ύπουλη καμπάνια για να διώξουν τις Αερολέσχες από το Αεροδρόμιο Δεκελείας με τη δικαιολογία ότι ο ήχος από τον κινητήρα των 160 ίππων δεν τους «αφήνει να κοιμηθούν» (στις 12 το μεσημέρι). Τα εν λόγω άτομα αποτελούν τμήμα ευρύτερου σχεδίου των πέντε όμορων Δήμων που θέλουν να κάνουν το αεροδρόμιο νεκροταφείο, χώρο ήπιας οικιστικής ανάπτυξης και υπερτοπικό πόλο (κώλο καλύτερα) αναψυχής. Το πρόβλημα δεν είναι μ’ αυτούς τους δυσκοίλιους και συγκαμένους ντενεκέδες, αλλά με την Πολεμική Αεροπορία, που εξακολουθεί να τους δίνει σημασία. Θα σας κρατήσω ενήμερους για ακόμα μία εθνική προδοσία που βρίσκεται σε εξέλιξη, χωρίς ο πληθωρικός Υπουργός ¶μυνας (;) να δίνει σημασία.
• Μάταια έγραψα ένα -μεγάλο- άρθρο στην εφημερίδα «Πρώτο ΘΕΜΑ» για ακόμα ένα σκάνδαλο που βρίσκεται σε εξέλιξη: τη χρήση των υδροπλάνων για αερομεταφορές σε νησιά και παραλιακές πόλεις. Απευθύνθηκα (στο άρθρο) στον Υπουργό Ρέππα, αλλά κάποιοι φρόντισαν να μη διαβάσει το άρθρο, αλλιώς είμαι σε θέση να εξηγήσω την αδράνεια και την υποταγή στις ορέξεις των αερολιμενικών. Θα πείτε... σύμβουλός του για θέματα Πολιτικής Αεροπορία είναι Αερολιμενικός, τι περιμένεις, και μεγάλο το δίκιο σας.
• Δυο λόγια. Για την άκρα του τάφου σιωπή μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να «καταργήσει» την απόφαση του τέως υπουργού της Ν.Δ. Κ. Χατζηδάκη να κλείσει το Αεροδρόμιο Ελληνικού. Τι γένεται, ρε, ρωτάω, αλλά κανείς, ούτε ο κ. Ρέππας, δεν αισθάνεται την ανάγκη να μου πει.
• Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια είναι μόνο η αρχή. Τα χειρότερα έρχονται.
Screen Peace
NOTHING MORE THAN FEELINGS...
Η εικόνα ασπρόμαυρη, η εποχή απροσδιόριστη: η νεαρή κυρία παρακολουθεί κάποιο ερωτικό φιλμ σφίγγοντας το μαντίλι της με τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα. Σε κοντράστ η φωνή ενός κριτικού που αποτιμά ψυχρά το έργο - ο τόνος στομφώδης, αυτοϋπονομευτικός: «ταινία μελό, επίπεδοι χαρακτήρες, σενάριο που δεν πείθει». Κάποια στιγμή ο κριτικός σταματά. Ακούγεται η φωνή του «δικού μας» ανθρώπου. Καθησυχάζει τρυφερά εμάς και τη δακρυσμένη κυρία, ρίχνοντας το σύνθημα:
«Μη φοβάστε να δείξετε τα συναισθήματά σας. Χρειαζόμαστε περισσότερη συγκίνηση.» Διακριτικά στο κάδρο παρεισφρέει το logo της Coca-Cola.
Για τις ανάγκες του ad, οι άνθρωποι του αναψυκτικού έχουν επιστρατεύσει το δίπολο «συναίσθημα (= καλό) vs κριτική σκέψη (= κακό)». Αυτό στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εννοιολογικής διαστρέβλωσης που παρουσιάζει ως αντιθετικές τις λειτουργίες του «μυαλού» και της «καρδιάς». Ψυχολόγοι, μετρ της διαφήμισης, επαγγελματίες στιχουργοί, εμπορικοί τε και έντεχνοι δε σταματούν να μηρυκάζουν το ίδιο κλισέ. («Μην αντιστέκεσαι, το πάθος έρχεται και σβήνει η λογική» - Ναταλία Γερμανού, «Και δικαίωμα δεν έχω πια να σ’ αγαπώ, το στερέωμα της λογικής μου θά ’ν’ αυτό» - Λίνα Νικολακοπούλου, «Tο ξέρεις ήρθε η στιγμή να βάλεις πάθος στη ζωή, να διώξεις κάθε λογική» - Vegas...)
Η πραγματικότητα είναι, φυσικά, άλλη: λογική και συναίσθημα, άρρηκτα δεμένα, εναλλασσόμενα σε ρόλους αιτίου και αιτιατού, αλληλοτροφοδοτούνται σε έναν αέναο κύκλο. Πολύ απλά, το συναίσθημα παράγει σκέψη, η σκέψη παράγει συναίσθημα. Το μόνο ερώτημα με λόγο ύπαρξης θα ήταν επομένως: «τι είδους σκέψη, από τι είδους συναίσθημα;».
Επιστρέφοντας στην αρχή, το μήνυμα αποτελεί επί της ουσίας ομολογία του εμπνευστή του, που διαβάζεται και ως εξής: «Χρειαζόμαστε ανθρώπους ανίκανους να κρίνουν, ευάλωτους σε οτιδήποτε βλέπουν, είτε μια “ταινία μελό με επίπεδους χαρακτήρες” είτε μια... διαφήμιση». Υπό αυτό το πρίσμα, ένα βήμα χωρίζει τον κολοσσό της Ατλάντα από την κυνική κατάργηση των προσχημάτων που πραγματοποίησε εφέτος η DIESEL με το δικό της σύνθημα: BE STUPID!
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
[email protected]
Το 1986-1987 Έλληνες και Ιάπωνες μηχανικοί και χωροτάκτες (και ένας δημοσιογράφος!) πρότειναν την επέκταση του Ελληνικού στη θάλασσα με τη δημιουργία ενός ή και δύο διαδρόμων παράλληλα με τον υπάρχοντα. Γύρω από τους διαδρόμους πρότειναν να συγκεντρωθούν όλες οι μαρίνες του Σαρωνικού, για να ξεβρομίσει η θάλασσα από τα σκατά, αφού στο νέο χώρο θα υπήρχαν όλα τα σύγχρονα συστήματα αποχέτευσης, καθαρισμού καθώς επίσης παροχές για τηλέφωνα, ηλεκτρικό, νερό ακόμα και ασύρματα δίκτυα (τότε!).
Στο χώρο αυτόν πρότειναν να έχει στάση ο Προαστιακός, το Τραμ, τα λεωφορεία, το τρένο, τα πλοία της γραμμής, η θεία μου η Πόπη και ο ξάδερφος Επαμεινώνδας.
Τίποτα δεν έγινε, γιατί: α. η «τοπική αυτοδιοίκηση» ανησυχούσε «για την υγεία των παιδιών της» από το θόρυβο των αεροπλάνων και τα... καυσαέρια, β. τα χωματουργικά στα Μεσόγεια ήταν χρυσωρυχείο για τους βλάχους και ψήφοι για τους κυβερνώντες και γ. το σύνολο εκείνων που εμπλέκονταν ήταν πουλημένοι στους νταβατζήδες.